அம்மாவின் பள்ளி

எனது பால்யம் முழுவதுமே அம்மாவின் பள்ளி பற்றிய நினைவுகள் நீக்கமற இருக்கின்றன.

இன்று மாதிரி இணையம் தொ.கா என்றெல்லாம் இல்லாத அற்புதமான காலம் அது. சுஜாதாவையும் ஜெயகாந்தனையும் அம்மாவுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பார் அப்பா.

வாய்ப்புக்கிடைக்கும் பொழுதெல்லாம் தனது  பள்ளியைக் குறித்து சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார் அம்மா! ஒரு பையனுக்கு கொட்டாவி விட்ட வாக்கில் வாய் திறந்த வாக்கில் இறுகிக் கொண்டது. தமிழய்யா ஒருவர் கங்கு ஒன்றை எடுத்து வாயில் போடப் போவதாகச் சொன்னதும் அந்தச் சிறுவனின் வாய் மூடியது குறித்தும் சொல்வார்கள்.

அம்மா வாங்கிய பரிசுப் புத்தகங்கள், அவரது தம்பி பேச்சுப் போட்டியில் வாங்கிய பரிசுகள் என்று ஒரு குறும் சேகரிப்பே உண்டு அம்மாவிடம். எனக்கு நன்றாக நினைவிருகிறது பச்சை அட்டையில் நடுவே வெள்ளை செவ்வகத்தில் இலெமூரியா கண்டம், குமரிக்கண்டம் என்று தலைப்பில் எழுதப் பட்ட புத்தகம் இன்னும் எனது வீட்டில் இருக்கிறது. முதல் பக்கத்தில் பரிசு விவரத்துடன்! (இத்தகு தவறுகளை ஒருபோதும் நான் என் பள்ளிப் பருவத்தில் செய்ததே இல்லை என்பது கூடுதல் தகவல்).

புத்தகங்கள்தான் எவ்வளவு நீண்ட நாட்களுக்கு நம்முடன் தங்குகின்றன. அம்மாவின் பள்ளியை குறித்த ஒரு மரியாதை எப்போதுமே எங்களுக்கு உண்டு.

தனது மாணவர்களுக்கு ஒரு பள்ளி செய்ய வேண்டிய அத்துணைக் கடமைகளையும் அற்புதமாக நிறைவேற்றும் பள்ளியாக அது இருந்திருப்பதை உணரமுடிந்தது.

இன்றும் அம்மாவை தேடிவந்து நட்பு பாராட்டும் திருமதி.செல்வலக்ஷ்மி, திருமதி. ஃபான்சி, காலம்சென்ற திருமதி. காஞ்சனா சித்தி, அவர்களுடைய கணவர் திரு எம்.பி. சுப்ரமணியன், சமீபத்தில் விடைபெற்ற திரு.அய்யாமுத்து போன்ற உயரிய நட்புக்களை தந்த பள்ளி இது.

மேலும் அம்மாவின் சகோ திரு. சோலைராஜ் இந்தப் பள்ளியில்தான் படித்தார். இந்தப் பள்ளியின் அனுபவங்கள்தான் அவரை ஒரு சட்டமன்ற உறுப்பினராக வளர்த்தெடுத்தது.

சில ஆண்டுகள் ஆசிரியப் பயிற்சி நிறுவனத்தில் இளநிலை விரிவுரையாளராக பணியாற்றிய பொழுது ஒவ்வொரு ஆண்டும் குறைந்தது இரண்டுபேராவது இந்தப் பள்ளியில் இருந்து தர அடிப்படையில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு புதுகைக்கு ஆசிரியப் பயிற்சி பெற வருவதையும் கவனித்திருந்தேன்.

திரு. அய்யாமுத்து அவர்கள் காலமான பொழுது இரங்கலுக்கு வந்திருந்த திரு.எம்.பி சுப்பரமணியன் அவர்கள் கருமுத்து தியாகராஜ செட்டியாரின் புரவலர் பண்பை சிலாகித்து சொன்னார். தொழிலாளர் குடியிருப்பிற்கு இரண்டு முறை நன்னீர், தனி ரேஷன், பள்ளி, மதுரையில் தியாகராஜா கல்லூரிகள் என அவர் சொன்னபொழுதுதான் ஒரு பெரும் ஆளுமையின் சமூகக் கடமையை உணரமுடிந்தது. ஹாட்ஸ் ஆப் டு தியாகராஜ செட்டியார்.

என்னிடம் சொன்ன மாதிரியே எனது குழந்தைகளிடமும் அம்மா சொல்லி இருக்கிறார். குழந்தைகள் பள்ளியைப் பார்த்தாக வேண்டும் என்று ஒரே அடம். சரி என்று சொல்லி அம்மாவுடன் சகோ.பழனிச்செல்வம், மாப்ஸ் சரத் சகிதம் பள்ளிக்கு சென்றோம். சரத் புகைப்படத்தில் ஆர்வம் உள்ளவர். படம் எடுத்து தள்ளிவிட்டார்.

ஆச்யர்மாக விடுமுறைதினத்தின் அந்த பிற்பகலிலும்  மைதானத்தில் ஹாக்கி பயிற்சி. அதுவும் பெண்கள் அணி!

தலைமை ஆசிரியர் திரு.அருளரசன் அவர்களைச் சந்தித்து அனுமதிபெற்று பள்ளியை சுற்றினோம். தலைமை ஆசிரியர் பழம்பெருமை மிக்க அந்தப் பள்ளியின் மாண்பை பக்குவமாக பராமரிப்பது புரிந்தது.

நாங்க விடைபெற்ற பொழுது ஒரு மாணவியர் குழு கொக்கோ போட்டியில் வெற்றி பெற்று ரூபாய் மூவாயிரத்தை தலைமை ஆசிரியரிடம்தர அவர் குழந்தைகளுக்கு பிரித்துக் கொடுத்துவிடுங்கள் என்று சொன்னார்.

இன்னும் தொடரும் இந்தப் பள்ளியின் சாதனைகள்!

மகிழ்வாகத் தான் இருந்தது மணவைப் பள்ளியின் அனுபவம்!